Ο αμπελώνας της Ζίτσας είναι περί τα 25χλμ βορειοδυτικά από την πόλη των Ιωαννίνων. Εκτείνεται κυρίως στο οροπέδιο της Ζίτσας, που έχει μέσο υψόμετρο 650μ, επεκτείνεται στις πλαγιές των γύρω λόφων και βουνών σε υψόμετρα έως 800μ. Δυτικά κατηφορίζει προς τον ποταμό Θύαμη (ή Καλαμά) σε υψόμετρα έως 500μ.
Η έκταση που καλλιεργείται σήμερα είναι περί τα 1400στρ, κυρίως στην περιοχή της Ζίτσας (Ζίτσα, Καρίτσα, Πρωτόπαππας), στις περιοχές Εκάλης (Γαβρισιοί, Λιγοψά), Ευρυμενών (Κληματιά ή Βελτσίστα) όπου ανατολικό του όριο είναι το χαμηλό βουνό Γκρέμθας με τα λατομεία μάρμαρου.
Στο οροπέδιο της Ζίτσας, που έχει το μεγαλύτερο ετήσιο ύψος βροχής από όλες τις ζώνες οίνων ΠΟΠ στην Ελλάδα, 1100μμ έως 1400μμ ανάλογα με την περιοχή, τα εδάφη είναι αβαθή ασβεστολιθικά πλούσια σε κάλιο. Σχεδόν όλα τα αμπέλια είναι γραμμικά & περιφραγμένα για προστασία από τα αγριογούρουνα και την πανίδα εν γένει.
Ο προσανατολισμός τους είναι κυρίως μεσημβρινός. Από τον 17ο αιώνα η Ζίτσα είναι πλέον γνωστή για τα κρασιά της και πολλοί περιηγητές έγραψαν σχετικά κολακευτικά σχόλια. Μεταξύ τους ο Λόρδος Βύρωνας που έγραψε μεγάλο ποίημα για τη Ζίτσα.
Στην περιοχή της Ζίτσας υπάρχει παράδοση οίνων χωρικής οινοποίησης με αφρισμό που οφείλεται στη διακοπή της ζύμωσης λόγω χαμηλών θερμοκρασιών (ενίοτε έως -10C) και τον εγκλωβισμό του διοξειδίου στα σφραγισμένα βαρέλια την άνοιξη που ξεκινά πάλι η ζύμωση.
Η παράδοση της Ζίτσας μιλά κυρίως για ροζέ κρασιά με αφρισμό, γιατί η οινοποίηση της ντεμπίνας γινόταν μαζί με σταφύλια από τις ερυθρές ποικιλίες βλάχικο και μπεκιάρι. Παραδόξως αγνοήθηκε και θεσμοθετήθηκε μόνον ο λευκός οίνος. Έτσι, σήμερα, 3 οινοπαραγωγοί παράγουν 15 οίνους ΠΟΠ (ΟΠΑΠ) Ζίτσα εκ των οποίων 7 αφρώδεις.
